90/4/24
2:38 ع
...پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی میدانست که همیشه جز اندکی از بسیار رانخواهد رفت.
آهسته آهسته می خزید دشواروکند و دورها همیشه دوربود.
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمیداشت آن را چون اجباری بر دوش می کشید.
پرنده ای در آسمان پر زد سبک
وسنگ پشت رو به خدا کرد و گفت :این عدل نیست.این عدل نیست.
کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.من هیچ گاه نمیرسم.هیچ گاه.
ودرلاک سنگی خود خزید به نیت ناامیدی...
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد.زمین را نشانش داد.کره ای کوچک بود و گفت:نگاه کن .ابتداوانتها ندارد.هیچ کس نمیرسد!
چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است.حتی اگر اندکی.وهر بار که می روی رسیده ای.
و باور کن انچه بر دوش توست تنها لاکی سنگی نیست تو پاره ای از هستی را بر دوش میکشی پاره ای از مرا..
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت...
دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور
سنگ پشت به راه افتاد و رفت حتی اگر اندکی و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش میکشید...
عرفان نظر آهاری
سلام به همه دوستای گلم.امیدوارم از خواندن مطالب این وبلاگ لذت ببرید.قراره در وبلاگ "من و تو "راجع به همه چی و همه کس بحرفیم یعنی اینکه هیچ موضوع خاصی مد نظرم نیست.به همین راحتی!
به یاد...
